Pie Wai Pang
Wij hadden thuis een restaurant. Wij hebben altijd mee moeten helpen, maar we hebben wel de kans gekregen om verder te studeren en dat is niet iedereen gegeven. Ik heb een aantal neven en nichten die dat niet konden. Een aantal zijn electriciens, een aantal werken in de bouw, en een aantal zijn accountants geworden.
Ik weet niet meer vanaf welke leeftijd ik moest helpen in het restaurant. Eén van mijn eerste herinneringen is dat ik sojascheuten moest kuisen. Nu kan je dat gewoon in de supermarkt kopen, maar vroeger hadden ze dat niet en moest je dat zelf groeien in een bakske. Ik moest dan de schil eraf prutsen als klein manneke. Ik keek ondertussen TV en dan deed je dat gewoon. Een andere herinnering is garnalen pellen. Echt zo blokken van 5 kg onder stromend water. Dat was ijskoud. Zo van die dingen.
School was rond 16u uit. Het restaurant was terug open vanaf 17u-17u30. Ik zat mee te helpen vanaf 18u-19u, afhankelijk van wat er gedaan moest worden. Als er niet veel klanten waren, was ik vrij, maar als er veel mensen waren, moest ik terug helpen, natuurlijk. Op zondag begonnen we om 9u al de stoelen te keren en alles schoon te maken, want om 11u begonnen we terug. Ik had dus 2u om alles te doen. Als ik vroeger klaar was, ging ik naar de keuken om mijn ouders te helpen met alles voor te snijden of wat anders proper maken. Dat was het leven.
We zijn gestopt met het restaurant in 2000. Ik zat toen in 2e lic. Ik had met een vriend afgesproken om op kot te gaan in Gent. Ik had wel een studentenbeurs, maar de rest moest ik allemaal zelf bekostigen. Toen moest ik wel even nadenken over wat ik zou doen en heb ik een job gevonden bij de Antwerp Bowling. Dan kwam ik elk weekend terug en ging ik daar werken.
Da’s anders dan thuis werken bij je mama en papa, he. Ik zat daar in de bowling ook in de keuken en als de shift gedaan was, smeet iedereen nog een balleke en dan samen op café. En met die groep van 6-7 man gingen we dan op café tot 6u ‘s morgens. Dat was voor mij een volledig nieuwe wereld die open ging.